آقای مصیبت!

آقای مصیبت یک ملت !
این بار کور خوانده ای!
این بار باید با مصیبت از این مصیبت رها شوی

به امید روزی که باران ببارد ...

شعری زیبا از خانم فاطمه راکعی برای میر حسین موسوی :

به آن مرد ابری که با بغضش آمد
در این خشکسالی که باران بگیرد

بشوید دوباره وطن دست و رویی
وضو در هوای باران بگیرد

ویکرنگی از نو بیاید به جولان
و از رنگ و نیرنگ میدان بگیرد

به آن مرد صادق که با عزمش آمد
که ایرانمان را ز دیوان بگیرد

بسوزد بساط دروغ و دغا را
و دزد و دغل را گریبان بگیرد

***

نمیخواست آن مرد عاشق که حتی
بهار انتقام از زمستان بگیرد

و میخواست این باغ پژمرده ، ایران
ز شور امیدی دگر جان بگیرد

و در "راه سبز امید" جوادش
قدم در قدم را گلستان بگیرد

چه کردند با رای سبزش خدایا
به جرمی که میخواست باران بگیرد

چه کردند با رای بشکوه مردی
که میخواست این ملک سامان بگیرد

بر آن بود تا سخت ای زندگی را
بر ای نسل سرگشته آسان بگیرد

وبیم قفس را برای همیشه
از این آهوان هراسان بگیرد

***

به آن مرد سوگند ، فرزند ایران
بمیرد مگر دیو ، ایران بگیرد

نشانی نماند به عالم ز دیوان
اگر لشگر عشق طغیان بگیرد

بشوید زمین را ز لوث پلیدان
اگر موج دریای ایمان ، بگیرد

***

همه با تو هستیم ای مرد ابری
به امید روزی که باران بگیرد

همه با تو هستیم با بغضهامان
به امید روزی که باران بگیرد

من فرزند آخر الزمانم!

باور مردم دل خسته ی اینجا این است
- در رکب خوردن از موج گرفتاری ها –

:

کاری از دست ضعیف احدی ساخته نیست
دست عمامه به سرها ! کت و شلواری ها !

تو بیایی همه اوضاع به سامان گردد
ای نبود تو دلیل همه کم کاری ها

اولین شرط ظهور است که مضطر باشیم
پس مفید است مصیبت زدگی ! زاری ها !

---
شاعر:عین القضات

آسمان

گاه می اندیشم
به تنگی آسمان
و دلم
برای آسمان دلم
تنگ می شود

درد

قصـه بـه هـر کــــه مـی بـــرم فـایـده ای نـمی دهــد
مـشـکــــل درد ع ش ق را حـل نـکـنـد مـهـنـدســـی

غریب

غـریـب تـر از هـر لـحـظـه بـه تـوام
چـرا نـمـی خـوانـی ام؟
کـسـی کـه بـایـد صـدایـم کـنـد تـوئـی
ایـن هـمـه هـیـاهـوی دنـیـا
نـه مـرا بـه خـود مـشـغـول مـی سـازد
نـه دل خـوشـم مـی کـنـد
بـه
شـبـاهـت صـدای تـو

سر منزل دلدار

سـاروان رخـت بـه دروازه مـبـر کـان سـر کـو
شـاهـراهـی اسـت کـه مـنـزلـگـه دلـدار مـن اسـت